Хаваў ад смерці, гадаваў, вучыў...
Ды час няўмольны і яго крануў.
3ірнеш на сосны, міма ідучы,
Пні ў медных латах, як званы, гудуць.
А на чубах з вясны, як на бяду,
Сухое сучча — шчоткаю да хмар.
Кранеш камель — ляціць ігліца ў твар
3 густых, шырокіх ды сухіх галін,
І мне баліць...
Кoличество переходов на страницу: 999
| Версия для печати | Сообщить администратору | Сообщить об ошибке | Вставить в блог |
